عرش مي‌لرزيد وقتي خاك مي‌شد بسترت
آسمان وا كرد چتري از محبت بر سرت
حنجر جبريل هم با نام تو تطهير شد
تا رسيد آن تيغ بي‌شرم و حيا بر حنجرت
نخل‌هاي تشنه از تنهايي‌ات، خم مي‌شدند
تا شنيدند از لبانت ربّناي آخرت
اي همه مظلوميت! سيمرغ قاف عاشقي!
رنگ غربت داشت از روز ازل، بال و پرت
در دل رود فرات، از ماهيان بايد شنيد
مرثيه، بر آن گلوي تشنه از خون ترت
اي خداي زخم‌هاي آشنا و ناگزير
وحي تو شد «هل مِن ...» و يك قافله پيغمبرت
كوفه كوفه، شرمساري مانده در تاريخ و باز
كربلا در كربلا، ماييم و زخم پيكرت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: